سوره کوثر کوچک‌ترین سوره قرآن. دیدگاه مشهور آن است که سوره کوثر مکی است. این سوره را از آن رو کوثر نامیده‌اند که آیه نخست آن، از نعمتی به نام «کوثر» سخن گفته است که خدا به پیامبر(ص) داده است. کوثر به معنای خیر فراوان است.
در نوشته‌های تفسیری مصداق‌های فراوانی چون: حوض کوثر، رودی در بهشت، خیر فراوان، نبوت، قرآن و شفاعت برای کوثر بیان شده است.
سوره کوثر در پاسخ به سخن عاص بن وائل نازل شد که پیامبر را ابتر(بدون دنباله) نامید. خداوند با این سوره، به پیامبر دلداری داد که به او خیر فراوان عطا شده است. همچنین به او بشارت داد که دشمنان او ابتر خواهند بود. بسیاری از علمای شیعه، حضرت فاطمه(س) را مصداق کوثر در این سوره دانسته‌اند؛ زیرا نسل پیامبر(ص) از دخترش فاطمه ادامه پیدا کرد.
علت نامگذاری
این سوره را از آن رو کوثر نامیده‌اند که آیه نخست آن، از نعمتی به نام «کوثر» سخن گفته است که خدا به پیامبر(ص) داده است.
ترتیب و محل نزول
درباره محل نزول سوره کوثر، اختلاف نظر وجود دارد. برخی معتقدند در مکه نازل شده است و برخی نیز محل نزول آن را مدینه دانسته‌اند. دیدگاه مشهور آن است که سوره کوثر سوره‌ای مکی است. سوره کوثر در ترتیب نزول، پانزدهمین سوره‌ای است که بر پیامبر(ص) نازل شده است. این سوره در چینش کنونی مُصحَف، صد و هشتمین سوره است و در جزء سی‌ام قرآن جای دارد.
تعداد آیات و کلمات
سوره کوثر ۳ آیه، ۱۰ کلمه و ۴۳ حرف دارد. این سوره کوچک‌ترین سوره قرآن است.
محتوا
این سوره مانند سوره‌های ضحی و انشراح، در همه آیاتش پیامبر(ص) را خطاب قرار داده است. در آیه نخست این سوره، آمده است که نعمت کوثر به پیامبر عطا شده است. مفسران گفته‌اند: کوثر به معنای خیر فراوان است. آیه دوم از پیامبر خواسته است تا در برابر این نعمت بزرگ، نماز بخواند و قربانی کند. آیه پایانی سوره نیز دشمنان پیامبر را ابتر(بی‌دنباله) نامیده است.
